बद्री तिवारी ।
कोरोनाभाइरस (कोभिड–१९) का कारण नागरिकको जीवनजोखिमपूर्ण त छ नै, जनजीविकाको आधारका रुपमा रहेका उद्योग, कलकारखाना, व्यापार व्यवसायलगायत रोजगारीका क्षेत्रहरुमध्ये कतिपय जीर्ण तथा अधिकांश बन्द हुँदै गएकाले बेरोजगारहरुको संख्या दिनदिनै थपिँदै छ ।विश्वविद्यालय, क्याम्पस/कलेज, विद्यालय, प्राविधिक तथा व्यावसायिक तालिम केन्द्र/ट्रेड स्कुललगायत शिक्षण संस्थाहरुबाट वर्षैपिच्छे झन्डै लाखौंको संख्यामा उत्पादित शिक्षित/दक्ष/अर्धदक्षजस्ता विविध ज्ञान, सीप तथा योग्यता हासिल गरेका युवाका लागि रोजगारी सिर्जना होला भन्ने आम अपेक्षाविपरीत कोभिड–१९ कैनिहुँबाट भएकै रोजगारीहरु पनि खोसिँदैजाने अवस्था सिर्जना हुन्छ भने नागरिकले अब कसबाट आशा गर्ने ? निजी क्षेत्रका औद्योगिक तथा व्यावसायिक प्रतिष्ठानले कोभिडका कारण आफ्नो उद्योग व्यवसाय नराम्ररी प्रभावित भएकोले कर्मचारी/मजदुरलाई लामो समयसम्म कामविना तलबदिएर पाल्न नसकिने भन्दै काम गरिसकेको महिनाको समेत तलब रोकी घर पठाइदिने र विकल्प हुँदाहुँदै पनि उत्पादन तथा सेवाका कार्यहरु ठप्पै पार्ने प्रवृत्तिका उद्योगी व्यवसायी पनि नदेखिएका होइनन् । अचम्मको कुरो त सरकारले कोरोनाको शुरुवातीसँगै गत २०७६ चैत ११ गतेदेखि लागू हुने गरी बन्दाबन्दी (लकडाउन)गरेको थियो तर निजी क्षेत्रका केही कम्पनीहरुले फागुन महिनाको तलब भुक्तानी गर्न नसक्ने कारण पनि कोभिड–१९ लाई नैदेखाउँछन् भने मानिस व्यापार–व्यवसायमा लागेपछि कतिसम्म नैतिकहीन बन्नसक्दो रहेछ भन्ने पनि देखिएको छ ।
