काठमाडौं । स्थिति सामान्य होला र नाटकघरमा पहिलेजस्तै चहलपहल होला भन्ने आशाले कहिले सार्थकता पाउने अझै टुंगो छैन ।
नाटकघरभित्रका दर्शकलाई आफ्नो अभिनयले बाँधेर राख्न पाउँदा खुसी हुने रंगकर्मीहरू लामो समयदेखि दर्शकसँग साक्षत्कार हुन पाएका छैनन् । दर्शकसँग मात्रै होइन पछिल्लो ६ महिनादेखि उनीहरू आफ्नो कर्मभूमि र आत्मसन्तुष्टिको थलो रंगमञ्चसँग पनि भौतिक रुपमा टाढिएका छन् ।
अरुबेला चौबीस घण्टामा १२ घण्टाजसो नाटकघरमै हुने प्राय रंगकर्मीहरू विगत ५/६ महिनायता कर्मघरभन्दा टाढा बस्न बाध्य छन् । मधुरो प्रकाशमा दर्शकसामु आफूलाई प्रत्यक्ष पात्रअनुरुप सल्बलाउन नपाउँदा उनीहरूलाई नाटघरको यादले कुत्कुत्याउन थालेको छ ।
रंगकर्मीहरू पहिलेजस्तै नाटकघरभित्रको शान्ति र नाटकबाहिर दर्शकको कल्याङकुलुङ आवाज सुन्ने प्रतीक्षामा छन् ।
विगत ७ वर्षदेखि शिल्पी थिएटरमा रंगकर्मको यात्रा अगाडि बढाइरहेकी रंगकर्मी पवित्रा खड्कालाई आजकल शिल्पीको परिसर न्यास्रो लाग्छ । “नाटक मञ्चन हुँदा दर्शकको भिड र रिहर्सल हुँदा वा नाटकको तयारी हुँदा साथीहरू (अन्य रंगकर्मी) को भिड कहिले खाली नै हुँदैन थियो शिल्पी र शिल्पीको गोठाले नाटकघरमा । तर पहिलोपटक यति लामो समयका लागि शिल्पी सुनसान भएको देख्दा न्यास्रो लागिरहेको छ,” उनी कोरोना महामारीले थला परेको वर्तमान रंगमञ्चको अवस्था बताउँछिन् ।
