कविता
म खोलामा झरेको
बग्दै गरेको पात हुँ
थाहा छैन
कहाँसम्म पुर्याउँछ
नियतिले मलाई।
आकाशबाट अनि ब्रह्माण्डबाट
पार लाग्न धेरै आशा गरेको हुन्छु
अथार समुन्द्रमा म बगिरहेको छु
मानिसले पनि देखिरहेको हुन्छ
तर कसैले मलाई साहारा दिँदैन
किनकि
समस्यै समस्याले झेलेको
म रूखबाट झरेको
बग्दै गरेको पात हुँ
म निराश्रय छु
सबैले रमिता हेरिरहेका हुन्छन्
म बगिरहेको हुन्छु
टिपेर ब्यवहारमा ल्याउने
कोही छैनन्
किनकि म हाँगाबाट खसेको
पहेँली सकेको पात हुँ
समस्यै समस्याको खात हुँ
मलाइ अब कतै कसैले सजाउँदैन
राम्रो भनेर पनि मन पराउँदैन
किनकी म बगिरहेको पात हुँ
मरणशील जात हुँ
अवधिले मलाई बिदा दि सकेको छ
प्रविधिले मलाई हराइसकेको छ
बृक्षले माया मारिसकेको छ।
मलाई हेरेर दुःख मनाउने कोही छैनन्
रूने, हाँस्ने कोही छैनन्
मैले गरेको गुण
कसैले गाउँछ भन्ने आश छैन
किनकि,
म बगिरहेको पात हुँ
हुन आँटेको लाश हुँ।।
