लारा
म धरानमा थिएँ । नेपाल बन्दाबन्दीसँगै अन्तर्राष्ट्रिय उडान बन्द हुने कुरा साँझ सुन्नासाथ, रातारात काठमाडौं आउने सुमो जीपको सिट मिलाएर भोलिपल्ट झिसमिसेमै धरान छोडियो।
झण्डै एघार घण्टाको यात्रा। सिन्धुली बाइरोडको बाटो हुँदै राजधानी आइपुग्दा थाकेको शरीर। मोबाइलको डेटा अन के गरेकी थिएँ, घण्टी बज्न थाल्यो। लण्डनदेखि अञ्जनाले फोन गरेकी रहिछिन्। ‘दिदी, कता हो?’ उनको उही परिचित ऊर्जावान् आवाज।
काठमाडौं आइपुगेको ‘अपडेट’ दिएँ। भलाकुसारीको अन्त्यमा, अञ्जनाले जोड दिंदै सुझाइन्, ‘जसरी भए पनि प्लिज ! देवेन्द्रजीलाई भेट्नुस् है !’ थाकेको बेला उनको कुरा केवल ‘ओके’ भनेर टुंग्याएँ।
