जीवन आफ्नो लयमा चलिरहेको थियो । सुख थिए, दु:ख थिए, तनाव थिए अनि आशा थिए ।
वुहानमा नयाँ रोगले धेरैजना संक्रमित भएको समाचार सामान्य लागेको थियो । हुम्ला, बाजुरा, जाजरकोट लगायतका जिल्लामा अज्ञात रोग फैलिने तथा अज्ञात रोगले ज्ञात मान्छेको मृत्यु हुनु सरकारका लागि सामान्य कुरा हुँदै आएको थियो । चीनमा पनि त्यस्तै होला भन्ने अनुमान गरें ।
वुहान भाइरस, चाइनिज भाइरस हुँदै नोबेल कोरोना भाइरसमा दर्ता भयो । वुहानमा जन्मिएको कोरोना भाइरसले पूँजीवादको ढाड टेकेर जहाज, पानीजहाज र बस हुँदै संसारभर फैलियो । महामारीका किस्सा त सुनेको थिएँ तर यो स्तरको महामारी सामना गर्नुपर्ला भनेर सपनाको सपनामा पनि सोचेको थिइनँ ।
वुहान, इटली, न्युयोर्क, पेरिस लगायतका अस्पतालमा पीपीई लगाएका स्वास्थ्यकर्मी, आईसीयूमा इन्तु न चिन्तु भएका संक्रमितहरू अनि खाल्डोमा पुरिरहेका शवको पहाड देख्दा मुटु नै सिरिङ्ग भयो । हावाको लहरभन्दा छिटो आउने हल्लाले मस्तिष्कमा डरको डेरा जमायो ।
हेर्दाहेर्दै भाइरस प्लेन तथा बस चढेर नेपालमा पनि प्रवेश गर्यो ।
जीवनमा नसुनेका शब्द सुन्न थालेँ । लकडाउन, क्वारेन्टीन, आइसोलेसन, पीपीई ...।
युरोपमा लकडाउन गरेको खबर सुन्दा अचम्म लागेको थियो । उत्सुकता जागेको थियो ।
नेपालमा पहिलो संक्रमित पत्ता लाग्दा काठमाडौं हल्लिएको थियो, देशै तरंगित भएको थियो । दोस्रो संक्रमित देखिएपछि देशभर मृत्युको छायाँ छमछम नाच्न थालेको थियो ।
अचम्म मानेको शब्द लकडाउन नेपालले पनि गर्यो । सुरुमा रमाइलो लाग्यो, लकडाउन । जीवनको भागदौडले आराम पायो । मान्छेहरूले थरिथरि परिकार पकाएर फेसबूकमा फोटो सेशन गरे । सबैजना घरमै बस्न पाएकोमा रमाए । म पनि खुब रमाएँ ।
