प्रशान्त शर्मा
त्रिभुवन विश्वविद्यालयको छात्राबासमा सरेको ७ दिन मात्रै भएको थियो । छात्राबास पाएर मलगायत अरु थुप्रै विद्यार्थीहरू हर्षित भएका थियौं ।
विद्यार्थी छात्राबासमा सर्ने क्रम बिस्तारै शुरू हुँदै थियो, मेरो कोठा छेउका विद्यार्थी आएका थिएनन् । छात्राबासको नयाँ वातावरणमा घुलमिल हुनै लागेको थिएँ । लहरै भएका कोठामध्ये आफू पस्न लागेको कोठा आफ्नै हो वा अरुको भनी सोच्नुपर्ने अवस्था थियो ।
कोठा मिलाइसकेर बल्ल आरामको श्वास मात्रै के फेरेको थिएँ, फेसबूक चलाउन बस्दा काठमाडौंका सीडीओ सा’पको हस्ताक्षर सहितको सूचनामा आँखा पर्यो, औला रोकिए । सूचनामा उपत्यका खाली गर्न वैशाख १६ गतेसम्मको अन्तिम म्याद दिइएको थियो । सीडीयो सा’पको त्यो सूचना निम्न र मध्यमवर्गीय परिवारबाट आउने विद्यार्थीका लागि उपत्यका छोड्न दिइएको अल्टिमेटमजस्तै थियो ।
बिस्तारै भरिन लागेका त्रिभुवन विश्वविद्यालयका छात्राबास धमाधम खाली हुन थाले । जसले जसरी बसको टिकट पाए, घर फर्कन थाले । वैशाख १३ गते छात्राबासमा बिताएको त्यो रात अझै सम्झना गर्दा लाग्छ – मानौं कुनै चलचित्रको विशाल तर खण्डहरमा परिणत हुन पर्खिरहेको पुरानो महलमा फसेको छु ।
छात्राबास सरेको २ दिन मात्रै भएकाले कुनै साथी पनि चिनिसकिएको थिएन । पानी भर्ने क्रममा हल्का चिनजान भएकोहरू पनि घरतिर लागिसकेका थिए, त्यहाँ आफ्ना कोही नभएर एकदमै एक्लो महसूस भयो ।
