खापालको जागिर खाने उद्देश्य लिएर मोरङको उर्लाबारीका डगेन्द्र घोर्सानेले उच्च शिक्षा पढ्न तेह्रथुमको म्याङलुङ क्याम्पस गए तर आर्थिक अवस्था कमजोर भएका कारण उनले सोचेको विषय पढ्न सकेनन् ।
ऐच्छिक अंग्रेजी विषय लिएर प्रविणता प्रमाणपत्र तह पढेका उनले १२ कक्षा पास गरेपछि आर्थिक अभावकै कारण पढाइलाई निरन्तरता दिन सकेनन् ।
पढाइमा अब्बल हुँदाहुँदै पनि पर्याप्त पैसा नभएपछि उनले वैदेशिक रोजगारीमा जानुपर्ने भयो । गाउँमै महंगो व्याजमा ऋण खोजेर उनी गहभरी आँसु पार्दै आमाबुवाबाट इराक जान बिदा भए ।
२०६४ सालमा घरबाट फूलमाला लगाएर इराक हिँडेपनि उनको मनमा पढाइ नै थियो । विदेशबाट पैसा कमाएर स्वदेश फर्किंदै फेरि पढ्ने योजना थियो उनको ।
इराकमा उनले ३४ महिना दिनरात नभनी काम गरे । कुनै सीप नभएकाले उनले इराकमा कहिले ज्यालादारी श्रमिक, कहिले सुरक्षा गार्ड, कहिले पेट्रोल पम्पको काम गरे । कम्प्युटर चलाउन जान्ने भएकाले उनले कहिलेकाहीँ कम्प्युटरको काम पनि पाउँथे । इराकमा उनले मासिक २५–८० हजार रुपैयाँसम्म कमाए ।
चरम गरीबीमा मल्हम लगाउने मिल्ने गरी अलिकति पैसा ल्याएर उनी स्वदेश फर्किए । तर अझै पर्याप्त पैसा जुटिसकेको थिएन । आमाबुवा र पत्नीका चाहना पूरा गर्न नसकेकोमा उनलाई चिन्ता लागिरहन्थ्यो । तर उनले चिन्ता छाडेर आफ्नो लक्ष्यमा अगाडि बढ्ने निधो गरे ।
एकदिन सुत्नेबेला उनले पत्नीलाई सोधे, ‘मेरो पढ्ने चाहना छ, कुन विषय लिएर पढुँ ?’ पत्नी रेनुका भण्डारीले सल्लाह लिइन्, ‘प्राविधिक शिक्षा पढ्नू ।’
