दुर्जनले भरिएको समाजमा रत्तिभर पनि नबस्नु, बरु पशुमा विवेक पलाउला, दुर्जनले कसैलाई बाँकी राख्दैन । पाका मानिसहरूले दिने सल्लाह हो यो । यी र यस्ता सल्लाह सबैका लागि हितकारी नै मानिन्छ । यस्ता सल्लाह मानवीय जीवनका लागि उपयुक्त र मार्गदर्शक समेत ठानिन्छन् । तर बिडम्बना नै मान्नुपर्छ, हाम्रो समाज अक्सर त्यस्तै दुर्जनहरूको प्रभाव र नियन्त्रणमा पर्ने गरेको छ र त्यसबाट भाग्ने ठाउँ देखिँदैन । आजकाल दुर्जनहरू समाजका पथप्रदर्शक भएका छन् । मिठो बोल्छन् तर जनतालाई भरमार दुःख दिन्छन् । सज्जनहरू तिनीहरूको शिकार बन्छन् । इमानको लिलाम हुन्छ र दुष्टहरूको साम्राज्य चल्छ । हाम्रो देश यसको अपवाद छैन । यसको श्रृंखला रोकिएको छैन र रोकिने छाँटकाँट पनि छैन । विभिन्न मौसममा थरिथरिका दुर्जनहरू शासनारुढ हुँदै आएका छन् । भावभंगीमा फरक देखिएतापनि तिनको आत्मा एउटै हो । स्वरूप र पहिचान फरक लागे पनि मुलभूत चरित्र एकै हुन् ।
प्रसंग धेरै पुरानो हो, मल्ल कालको हो, ३१६ वर्ष अघिको । वि.सं. १७०६ माघ ३ गते कान्तिपुर राज्यका काजी भीम मल्ल तलेजु भवानीको दर्शन गरी वसन्तपुर दरबार हनुमान ढोका प्रवेश गर्दा नगर्दै काटेर मारिए । उत्तरी छिमेकी तिब्बतसँग आफ्नो राज्यको हितमा गतिलो र उपलब्धिमूलक सम्झौता गरेको खुशीको खबर राजा लक्ष्मी नरसिंह मल्ललाई सुनाउने ब्यग्रता र गौरव बोकेर आफ्नो घर पनि नपसी सोझै दरबार गएका राजाका विश्वासिला काजी अर्का काजी नरदेव मायासिंह लगायतका भारदारहरू चुक्ली र षड्यन्त्रको शिकार हुन पुगे । हनुमानढोका दरबारमा मुला काटे झैँ काटिए । आफ्नो राष्ट्रप्रतिको अटुट निष्ठाका प्रतिमूर्ति, देशभक्त सिपाही भीम मल्लको मल्ल दरबारमै बलि चढ्यो ।
