नाइँ तमी बम्बै जन जाय, बर याई दुःखसुख बाडी खौला, मेरी बिन्ती छ । दुए काम गरला, दुःखसुख याई बाडला ... ।
खेमा यसो जन भणै खेमा । यो त हमरो बाध्यता हो खेमा । कईलाई निको लाग्दो हो अफनो घर, परिवार, प्राण प्यारीलाई छाडीबटी परदेश जान खेमा ? तै मेरी घाँटीकी घटगेडी है खेमा ... घाँटीकी घटगेडी ।
केही वर्षअघि सुदूरपश्चिमै छायांकन भएको डोटेली भाषाको चलचित्र धन्य मायाजालको ‘डाइलग’हो । दशैं मनाएर भारत पस्नेहरूले बूकिङ गरेर चढेको गाडीमा घन्किरहेको थियो, यो गीत ।
जबजब बसमा यी र यस्तै कथा परिवेश बोकेका गीतहरू बज्छन्, तब भारत जान लागेका यात्रुहरू त्यसमा आफैंलाई पाउँछन् ।
डोटीबाट गौरीफन्टा नाका हुँदै धनगढी पुगेकाहरू पनि त्रिनगर नाकामा झरे । नाकामा भारत जानेहरूको घुइँचो थियो ।
भारतको शहर मुम्बइबाट दशैं मनाउन एक महिनाअघि मात्रै घर आएका डोटी बडिकेदारका २४ वर्षीय करन विष्ट दशैंको टीका सकिएलगत्तै भारत जान त्रिनगर नाकामा पुगेका थिए ।
‘घर नआएको ३ वर्ष भइसकेको थियो । परिवारसँग दशैं मनाउन घर आएँ । तर अब खर्च चलाउन निकै समस्या हुन थाल्यो, त्यसैले फेरि रोजगारीका लागि भारत जाँदैछु,’ उनले भने, ‘यो हाम्रो बाध्यता हो ।’
दशैं सकिएसँगै भारत जानेहरूको त्रिनगर नाकामा दिनहुँ लर्को लाग्ने गरेको छ ।
