रूपन्देही चिल्हियाका चन्द्रपाल केवटलाई सम्झना पनि छैन कि आफूलाई माटाका मुर्ति बनाउन मन लागेको कहिले देखि हो। 

स्कुलबाट भागेर खेत र खोलाको हिलो माटोमा पुग्ने गरेको सम्झन्छन्। त्यति मात्र कहाँ होर  बाटोमा हिँड्दा खोला र कुलोको किनारमा लेसाईलो माटो देख्नै हुन्नथ्यो। जम्मा गरेर घर ल्याईहाल्थे।

दाजुहरू गृहकार्य लेखिरहँदा उनी भने माटो मुछेर मुर्ति बनाइरहेका हुन्थे। 

मुर्ति बनाउने रूचीकै कारण उनको पढाईमा रूची घट्यो। आठ कक्षामाथि उक्लिन सकेनन्। कक्षा ८ को परीक्षा दिएपछि भैरहवास्थित सक्षमकला केन्द्रमा गएर मुर्ति बनाउन र शिला लेख्न सिके। सक्षम कलाकेन्द्रमा मुर्ति बनाउन सिक्दा उनले आफ्नो समूहमा प्रथम भएर प्रमाणपत्र पनि पाएका थिए। 

‘स्कुल जाँदा पनि खेतमा हिलो माटो भेट्यो कि मुर्ति बनाएर बस्थेँ। स्कुल हिंडेको हुँ भन्ने नै बिर्सिन्थेँ। अहिले मुर्ति बनाउनको लागि सर्टिफिकेट पाइसकेको छु,’ उनले भने।

१९ वर्ष मात्रै पुगेका चन्द्रपाल पढाई छोडेर हिलो र माटोसँग मात्र खेल्न थालेको ५ वर्ष पुगिसक्यो। यो बीचमा एकसय भन्दा बढी दुर्गा र लक्ष्मी माताका मुर्ति बनाईसकेका छन्। 

दर्जनौं संख्यामा सिमेन्टको घोंडा, हात्ती, मयुर, डांफे जस्ता जनावर र पंक्षी बनाईसकेका चन्द्रपाल मुर्तिकलामै आफ्नो भविष्य देख्छन्। व्यावसायिक मुर्तिकार हुने ध्याउन्नमा छन्।