वर्णविन्यासको पहिलो शब्द ‘नाम’ । कुनै पनि ठाउँ, चिज, व्यक्तिको पहिलो पहिचान ‘नाम’ । मान्छेलाई अति प्यारो लाग्ने नाम । यो नाम पनि कहिले सुनाम भएर आउँदो रहेछ, कहिले बदनाम भएर जाँदो रहेछ । कहिलेकाहीँ थाहै नपाई गुमनाम भएर बस्दो रहेछ ।
कसैको नाम सुनाम भए वा चलेको नाम परे उनीसँग आफूलाई लपक्कै गाँस्नुपर्ने, साक्खै देखाउनुपर्ने । ‘मेरो आफ्नै मान्छे’, ‘नजिकको मान्छे’, ‘चिनेको मान्छे’ आदि कहलिएर नजिक हुने वा नजिक देखाउनुपर्ने । ‘हामी यो गर्थ्यौँ, त्यो गर्थ्यौँ’ भनेर समेत पुष्ट्याउनुपर्ने ।
मानवीय स्वभाव हाम्रो । बदनाम भए आफन्त नै किन नहोस् ‘खै थाहा छैन को हो, ए सुनेको चाहिँ हो, तर चिन्दिनँ’ अथवा ‘चिनेको त हो, तर कामै नलाग्ने मान्छे’ आदि भनेर बद्ख्वाइँ गर्नुपर्ने, तर्कनुपर्ने ।
