संगीत मगर
त्यतिबेला म पूर्वी नेपालबाट सात महिनाको बसाइ सकेर घर फर्किरहेको थिएँ । संयोग मान्नुपर्छ, घरको गेट खोल्दै गर्दा मामाले भन्नुभयो– ‘भान्जी हामी जलजला जाँदै छौं भोलि । जाने हो ?’
भर्खरै जागिरे जिन्दगी र विराटनगरको वैशाखे गर्मी छोडेर फर्किएको थिएँ । यसै पनि घुम्न मनपर्ने भएकाले यो राम्रो अवसर लाग्यो । सोच्दै–नसोची ‘हुन्छ’ भनिदिएँ ।
भोलिपल्ट ६ बजेको जीपबाट मामा-माइजू, फूपू र फुपुको छोरीहरूसहित रोल्पातर्फ हिँड्यौं । पाँच घण्टाको जीप यात्रापछि हामी दाङबाट रोल्पाको सुलिचौर पुग्यौं । अब यहाँबाट २५ किलोमिटर जीपयात्रा र एक घन्टा पैदल जानुपर्ने रहेछ ।
घडीमा दिनको ११ बजिरहेको थियो । हामी जीप बुक गरेर जेल्बाङ पुग्यौं । जेल्बाङ- जहाँबाट सुरु हुन्छ ‘गुरिल्ला ट्रेक’ । जहाँ जनयुद्धमा सबैभन्दा बढी योद्धाले ज्यान गुमाए । जहाँ रैथाने मगरहरूको बसोबास छ ।
जेल्बाङ, जो गुरिल्ला ट्रेकको ‘गेट–वे’ पनि हो ।
हामी जेल्बाङबाट उक्लेर माझिबाङ आइपुग्दा साँझको ७ बजिसकेको थियो । भोलि बिहानै उठेर हिँड्ने योजनासहित हामी त्यहीँको मामाघरमा बस्यौं ।
बिहान ९ बजे मात्रै हामीले ट्रेक सुरु गर्यौं । ओख्रेनी पुग्दा १२ बजिसकेको थियो । मामाहरू पूजाको लागि भेडा लिन जाँदा केही पछि रहनुभयो । मामालाई पर्खिन माइजू ओख्रेनीमै रहनुहुने भयो । हामीले भने यात्रा जारी राख्यौं, नाबाङदेखि स्तम्भसम्म ठाडै उकालो बाटो । बुकी भएकाले कुनै रूखहरू पनि थिएनन् बाटोमा ।
यहाँ पानीको समस्या हुने रहेछ । हुन त ओख्रेनी छेडाबाट पानी बोकेको थिएँ तर सबै पानी सकिएको थियो । मान्छे नै उडाएर लानेजस्तो हावा चल्ने त्यो ठाउँ उकालो र कुनै बोटबिरुवा नभएको थियो । पानी नभएर हो या बुकी लागेर हो मलाई साह्रै गाह्रो भइराखेको थियो ।
