चार तलाको घरको तेस्रो तला पुग्दा ‘मलाई त घुँडा दुख्छ है’ भनिरहेका थिए, विमल निभा । सँगै सिँढी उक्लिरहेका शैलेन्द्र साकारले भने ‘सत्तरीमै घुँडा दुख्यो कविजी !’ भन्दै निभामाथि व्यंग्य गरे ।
नेपाली कविताका यी दुई ‘हेभिवेट’ कविलाई उमेरका कारण घुँडा दुख्ने समस्या छ । कविता पढ्न पावरफुल लेन्सजडित चश्मा लगाउनुपर्छ । तर यो उमेरमा पनि काव्यभार उठाउन काँध जब्बर बनाएर बसेका छन् उनीहरू ।
साकार तिनै विद्रोही कवि हुन् जो न्यूरोडमा बुटपालिस गर्न बसे । बहुदलको पक्षमा सडक कविता क्रान्तिताका हरिभक्त कटुवालहरूसँगै कुर्लिए । २०१४ मा दश वर्ष छँदा नै ‘प्रगति’मा कविता प्रकाशन गरी आफ्नो सृजनशीलता सार्वजनिक गरे ।
यता विमल निभाले जनवादी कविको रुपमा बहुदलदेखि गणतन्त्र स्थापनासम्म आफूलाई उभ्याए । विसंगत समाज र विकृत राजनीतिमाथि चोटिला व्यंग्य लेखे ।
यही महिना यी दुई कविको छुट्टाछुट्टै कवितासंग्रह प्रकाशित भएको छ । साकारको ‘अरू सात समुद्र’ तथा विमल निभाको ‘डेगेन्द्र राजवंशीको आत्महत्या’ भर्खरै प्रकाशित भएको छ ।
साकार र निभाको कविता–किताब एकैचोटी आउनुको धेरै अर्थ छ । पचास वर्षदेखि सँगसँगै काव्ययात्रा तय गरेका उनीहरूबीच धेरै समानता पाइन्छ र वैषम्य पनि ।
