‘ओइ, उठ न। उठ न भन्या। ए उठ न। छिटो उठ न।’
शिवले बारम्बार मलाई झक्झकाएपछि बल्ल मैले आँखा खोलें।
‘म एकछिन सुत्छु नि शिव। छोरीलाई सन्चो नभएर रातभरि सुत्न पाएकी छैन। भर्खरै त आँखा लागेको छ’,मैले शिवसँग विन्ति बिसाएँ।
‘प्लिज उठ न यार। मलाई मीठो कफी बनाइदेऊ न। बरु त्यसपछि जति सुते पनि सुतौली’ शिव मलाई जसरी पनि उठाउने हठमा थियो।
‘ह्या! तपाईं पनि अत्ति गर्नुहुन्छ शिव। एउटा जाबो कफी बनाउन पनि म नै उठ्नुपर्छ त! आफैं बनाएर खाए नि हुने आज एकदिन त’ मैले ब्याल्केट अझ माथि सारेर मुख गुटुमुटु छोपें।
शिव मेरो मुखबाट जोडले ब्ल्यांकेट फ्याँक्दै भन्यो,‘कस्तो अटेरी तिमी, अमेरिकाको एउटा नेपाली अनलाइन टिभीले मेरो इन्टरभ्यू लिर्दैछ अहिले। म नुवाएर फ्रेस हुँदै गर्छु। तिमी कफी र यसो केही नास्ता बनाइदेऊ छिटो। भनेको मान है नत्र... ।’
शिव त्यही उभिएर बालहठ गर्न थाल्यो।
उसको व्यवहारले मलाई झन् रिस उठेर आयो र जुरुक्क उठेर भनें, ‘तपाईंलाई आफ्नै मात्रै चिन्ता छ है? मेरो कुनै मतलब नै छैन किन होला? कस्तो निर्दयी मन! निन्द्रा नपुगेर मेरो टाउको, आँखा फुट्ला जस्तो भएको छ। भर्खरै त आँखा लागेको मात्रै थियो। एकघण्टा मलाई निसंकोच निदाउन दिनुस् अनि दिनभरि तपाईंकै खुट्टा मिचेर बसौंला। म फेरि ब्याल्ङ्केट तानेर सुतें।
