अहिले हाम्रो हात-हातमा घडी छ। नभए मोबाइल। समय जसरी नि थाहा भइहाल्छ।
तीस दशकतिर छ्यापछ्याप्ती घडी कहाँ पाउनु? मोबाइल त छँदै थिएन। त्यो बेला घन्टाघरमा टङटङ बज्ने घडीको महत्व त्यही समयका मान्छेले मात्रै महशुस गर्छन्। अहिलेकाले अनुमानसम्म लाउन सक्छौं।
मध्यसहरबीच वीरशमसेरले घन्टाघर ठड्याएको एक शताब्दीभन्दा बढी भयो। सुरूआतमा घन्टाघर हामीले देखेको स्वरूपमा थिएन। बेलायत, लन्डनको 'बिग बेन' घडीको आकारसँग मिल्दो थियो। आवाज पनि त्यस्तै।
पछि १९९० सालको भुइँचालोले घन्टाघरमा क्षति भयो। मर्मतपछि यसले स्वरूप र आवाज दुवै नयाँ पायो।
त्यो बेला सवारी र मान्छेको घन्चमन्च कम थियो। राजधानीवासीलाई समय जनाउ दिने यसको टङटङ स्वयम्भू, नैकाप र अग्ला ठाउँमा समेत सुनिन्थ्यो। मान्छे त्यही आवाजका आधारमा समय बुझ्थे। विस्तारै सहर कंक्रिट जंगलले ढाक्यो। घन्टाघरको आवाज सुस्ताएर आसपासमै सुनिन मुश्किल भयो। विकल्प भएपछि मान्छेले वास्ता पनि गर्न छाडे।
बलम्बु स्थायी घर भएका गणेश सापकोटाले भने एक्लिएको घन्टाघरलाई २०४४ सालदेखि साथ दिइरहेका छन्।
