मलाई वेदनाको बिस्कुन बनेर

मध्यान्हको चर्को घाममा टट्टिनुछ

निस्कनु छ पोलिएर

आरनबाट खारिएको फलाम जस्तो

मुस्कुराउनु छ

असिनाको लाख चोट खपेर फुल्ने जँगलीफूल जस्तो

चम्किनु छ मलाई

हजारौं डिग्रीको ताप र चापले पेलिएर

कौडीतुल्य कोइलाबाट अमूल्य हिराजस्तो

म त्यही फलाम हूँ

त्यही जंगली फूल हूँ

म त त्यही कोइला हूँ

आगोमा खारिने सुनको शुद्धता हूँ

घना बादल आपसमा टक्कराए पछि नै

जन्मिन्छ पृथ्वीलाई जीवन दिने पानी

घन र छिनोको असंख्य प्रहार पछि

पत्थरले पाउँछ मूर्तिको जिन्दगानी

कोलमा पेलिएर निस्किनु

निखारिएर धारिलो बन्दै

भाग्यको निधार बदल्नुमा उत्पात मजा आउँछ

म त पिडाको नाम्लोले बाँधिएर

दु:खलाई चुम्बन गर्दै हिडेको मान्छे

विपत्तिका हजार जङ्घार तरेको मान्छे

मैले पलपल फेरिरहेको स्वासको

मैमाथि यही अटूट विश्वास छ

मलाई मेरै आँसुको बाढीले

अफ्ट्यारा भीरहरु पन्छाएको बाटो हिंडन सजिलो लाग्छ

तरबारमा टेकेर हिड्न चाहन्छु म

जहाँ पाइला पाइलामा होस् रहस्य अनि मृत्युको जोखिम

काँडै काँडाको उकालो चढ्न रोमाञ्चित लाग्छ

जिन्दगीको ग्लोबमा

आँधीहुरी र भूमरी खोज्दै हिड्ने

बक्ररेखाको एक यात्री हूँ म!