पहिला-पहिला मलाई भिड मन पर्थ्याे
भिडमा रमाउँथे,
भिडमा सुरक्षित महशुस हुन्थ्यो
बस्ती मन पर्थ्यो
र बस्तीका मानिस मन पर्थ्याे,
ति मानिसहरुमा
घुलमिल हुन आनन्द लाग्दथ्यो
जुलुस र नारा मन पर्थ्यो
शून्य त मृत्यु लाग्दथ्यो
अहिले मलाई
त्यही शून्य मनपर्छ
एकान्त र
शून्य नै जीवन लाग्न थालेको छ।
भिडदेखि टाढा हुन मन लागेकाे छ,
भिडदेखि डर लाग्न थालेको छ,
जुलुस नारासँग उच्चाटन् हुन थालेको छ
बस्ती-बस्तीका मानिस पनि
मान्छेदेखि मान्छे टाढा हुँदै
अहिले घरभित्रै आनन्द र सुरक्षित
महशुस हुन थालेको छ,
अहिले मान्छेदेखि मान्छे
टाढा हुन थालेको छ।
