एक मित्रले गुनासो पोखेका थिए, ‘हाम्रो मुलुक कहिल्यै नबन्ने भयो।’ यो गुनासो पोखेको पनि करिब ४० वर्ष भयो। त्यतिबेला उनको यो भनाइ सुन्दा मेरो मन कुँडिएर आएको थियो। त्यतिबेला लागेको थियो, ‘प्रजातन्त्र र जनसहभागिताको सरकार भए त विकास स्वतः भइहाल्छ। उनले किन त्यस्तो तिक्तता पोखेको होलान्।’
नेपालमा विकास नहुनुको पहिलो कारण लोकतान्त्रिक सरकार नभएरै होलाजस्तो अनुभूति हुन्थ्यो। २०४७ पछि जनताद्वारा निर्वाचित सरकार गठन भयो। यतिका वर्ष बिते तर मुलुकको विकासले कछुवाको गतिलाई उछिन्न सकेन। हामीसँगसँगै स्वाधीन भएका मुलुकले ठूलो फट्को मारिसके तर हामी जहाँको तहीं। मेरा मित्रलाई तत्काल रिस उठेर त्यस किसिमको अभिव्यक्ति दिनुपर्ने कारण रहेछ उनको कारखानाको एक कर्मचारीको गतिविधि। ती कर्मचारीका बाबुको बारम्बारको अनुरोधमा ठाउँ खाली नहुँदानहँुदै पनि उनले तत्कालीन अवस्थामा प्रतिमहिना दुई हजार पाँच सयको दरले बेतन दिने गरी उसको छोरालाई काममा लगाइदिएका रहेछन्। महिना पुगी रकम पाएको भोलिपल्ट ती कामदारले १५ सयको जुत्ता र एक हजारको पेन्ट लगाएर काम गर्न आएछ। ती मित्रले भने सिंगो परिवारलाई सहयोग हुन्छ भनेर नोकरी दिएका रहेछन्।
