सेतोपाटी
अस्ट्रेलिया उड्नुअघि हाम्रो अन्तिम भेट त्यही एयरपोर्टको कफी हाउसमा भएको थियो।
'तिमी जानै पर्छ र?यही बसे पनि हुन्छ नि!'मैले गाह्रो गरी आफ्ना पीडा पोखेको थिएँ।
'जाने बेलामा तिमी मलाई धेरै इमोस्नल नबनाऊ न' भन्दै ऊ मेरा पीडालाई बेवास्ता गर्दै थिई।
घडीतिर हेर्दै भित्र छिर्न ढिला हुने तर्फ ऊ संकेत गर्दै थिई। म भने एकैछिन पनि ऊ आफ्नो नजरबाट ओझेल नहोस् भन्ने चाहिरहेको थिएँ।
'म जान्छु ल' भन्दै आफ्ना सामान उठाएर ऊ आफू बसेको ठाउँबाट हिँड्न खोजी।
मैले चाहँदाचाहँदै पनि रोक्न सकिनँ।
आफ्ना बुवा,आमा, बहिनी र भाइसँग समेत बिदा माग्दै ऊ विस्तारै बिलाउँदै गई।v
न्यायका निरीह सात वर्ष
विद्या भण्डारी रोकिने हैन, दृढताका साथ अगाडि बढ्नुपर्छ
स्मृतिका पर्दाले नछेकौं बीपीलाई
सत्ताले थलिएको नेपाली कांग्रेस
छाउपडी: लाज होइन, ‘लाञ्छना’ थोपर्ने लाजमर्दो परम्परा
नागरिकको हैसियतमा विद्या भण्डारी राजनीतिमा फर्किनु स्वाभाविक होः ईश्वर पोखरेल (अन्तर्वार्ता)
एउटा युवाको सपनाः आमा म विदेश जान चाहन्छु…
१ .
२ .
३ .
४ .
५ .
प्रतिक्रिया