बाँचेकाहरूसँग त छँदै छैन म
मरेकाहरू सँग पनि छैन

तिमीलाई याद हुनु पर्छ अझै
शरद ऋतुको एकबिहान
मैले बोकेको
राजनीतिशास्त्र
र
केही युद्धका
किताबहरू देखेर
कलेज जाँदा–जाँदै
बाटामै अपहृत भएको हुँ म

त्यसयता
बेठेगान छु आजसम्म
टाढाबाट कुनै प्रेमीले
पठाएको चिट्ठी
बाटामै गुमनाम भए जस्तो
यता घरमा
म जिउँदै रहेको भ्रम बोकेर
अन्धकारजस्तो बिश्वासमा बाँचिरहेका
मेरा बा–आमा
परदेश गएको छोरालाई झैँ
बल मागिदिइरहेछन् अझै

सुम्निमा–
पारुहाङसँग
र दिर्घायुको कामना
गरिरहेका छन्
मन्साउँदै बाटाका सिमे–भूमे
तर
हरेक सपनाभरि
दुःख दिन आइरहने

मलाई थाहा छ
परदेश गएको छोराजस्तो
फर्केर आउने छैन म
मरेकाहरूसँग पनि छैन म
बाँचेकाहरूसँग त छँदै छैन

यसरी
कतिञ्जेल बेपत्ता बनूँ
र दुःख दिऊँ सपनाभरि आएर ?

अब
छुटाइदिनु मेरा लागि
एकमुठी धान
एकमुठी मकै
एकमुठी कोदो
एकमुठी फापर
एकचिण्डो जाँड
एकचिण्डो पानी
एकथान खुकुरी
एकथान भाँडा
एकथान कपडा
एकटुक्रा अदुवा
खर्चलाई
रु. एकको सिक्का
र बनाइदिनू
म अट्नेगरिको
एउटा घर – घरछेउमै
त्यसपछि
कहिल्यै दुःख दिन
आउने छैन
म सपनाभरि

शरद ऋतुको एकबिहान
मैले बोकेको
राजनीतिशास्त्र
र
केही युद्धका
किताबहरू देखेर
कलेज जाँदा–जाँदै
बाटामै
अपहरण गरेपछि
तिमीले जिउँदै गाडेको
मेरो खबर
मेरा बा–आमालाई भनिदेऊ
कम्तीमा रात–रातभर
मेरो छायाँले
लखेट्दै
दुःख दिइरहने छैन उनीहरूलाई।