गुम्स्याइभित्रै स्वर फुट्छ । आतङ्क । भित्रको अस्तव्यस्त ऊ पहिल्याउन सके–सकेजस्तो हुन थाल्छ । त्याग्छ एउटा विकटता । निःसन्देह नै यो उसको सधैँको सुरुआत हो जो विस्तार पाउँदैन । अलमल्याइ त्यसमा ऊ अभ्यस्त छ । यसो भएर पनि लाग्छ, कता–कता एउटा विकटता ऊसित सधैँ टाँसिएको छ । बस दगुरी नै राख्छ ।
बीच–बीचका कतिका स्टपहरूमा पनि ऊ ओर्लने हेक्का लिँदैन, बसभित्र धेरै मान्छेहरू ऊसितै दगुरिरहन्छन् । मान्छे सबै निरुद्देश्य नै रहेछन् । मान्छे र निरुद्देश्यता एउटा पटाक्षेप अर्को सापेक्षित जिन्दगीको कुराइमा ! लामो कुराइ र आलस्यको हाई यसैको बीच लाग्छ, बस सर्भिसको निरन्तरतासित उसले एकछिन आफ्नो निर्वाहको बहाना पाएको हुन्छ ।
