नमस्कार! मेरो नाम धनबहादुर हो। गाउँतिर मलाई सबैले धने क्षेत्री भन्छन्। अहिले म नेपाल-भारतको सीमा जोडिएको गौरीफन्टा नाकामा लाइन लागेको छु।

मभन्दा अगाडि डेढ-दुई सय बढी मान्छे होलान् पछाडि पनि त्यत्ति नै छन्। यो सडकको किनारमा हामीजस्ता मान्छे दिनहुँ उधो फर्केर लाइन लाग्छन् रे।

लाइनमा मजस्ता ३५ कटेकाहरू मात्र छैनन्, माथि टिमिक्क चोलो र तल गुन्यु लगाइएकी अनि काखमा दूधे बालख च्यापेकी महिला, भर्खर स्वर धोध्रो हुन लागेका केटाहरू अनि ड्रेस लगाएर स्कुल जानु पर्ने बच्चाबच्ची पनि उभिएका छन्।

लाइनको अगाडिपछाडि जता उभिएका भए पनि सबैका खुट्टामा जुत्ता-चप्पल उस्तै देखिन्छन्- खिइएर पातला भइसकेका।

सक्नेले सामानको झोला आफैं बोकेका छन्, नसक्नेले छेउमै राखेका छन्। लाइन सरेसँगै उनीहरू झोला सार्छन्।

मास्कले कोरोनाबाट बचिएला भन्ने भर कसैलाई छैन तर एसएसबीले सीमा कट्न नदेला भन्ने डर सबैलाई छ। त्यही भएर हरेकले मुखमा मास्क झुन्ड्याएका छन्।

हामीले लगाएका लुगा फरक छन्। फरक भन्नाले ब्रान्ड नसम्झनु होला। तिनको रङ र बनावटमात्रै फरक हो, नजिकै गएर सुघ्नुभो भने सबैका शरीरबाट पसिनाकै गन्ध आउँछ।

हाम्रा अनुहार फरक छन्। फरक भन्नाले चमक नबुझ्नु होला। छालाको वर्ण र आकारमात्र फरक हो, नियालेर हेर्नुभो भने सबैका आँखामा एउटै सपना, उस्तै डर, उही पीडा, अभाव र बाध्यताको सागर टिलपिल टिलपिल भइरहेको देखिन्छ।

सायद उस्तै नसिब भएकाहरू नजिकै-नजिकै जन्मिन्छन् वा एउटै भूगोलमा जन्मेकाहरूको नियति उस्ताउस्तै हुन्छ।

हेर्नुस् न हाम्रो नियति! काठमाडौंबाट सरकारले अत्यावश्यक नपरी घरबाहिर ननिस्कनू, निस्किनै परे भीडमा नजानू भनेको छ। हामी भने देश छोड्ने लाइनमा उभिएका छौं, भीडभाडको त कुरै छोड्नुस्। यस्तो महामारीका बेला पनि हामीले आफ्नो देशको सरकारले भनेको मानेनौं, उसलाई सहयोग गर्न सकेनौं!

पारि भारतमा एकैदिन झन्डै लाख कोरोना संक्रमित थपिन्छन्, हजारजति मर्छन् रे। छिमेकी देशमा कोरोनाको गोलो छ भन्ने जान्दाजान्दै त्यहीँ नगई नहुने पुर्पुरो नेपालीबाहेक संसारका अरू कुनै देशका नागरिकको छैन होला। सम्झिँदा मेरो सास त्यसैत्यसै लामो हुन्छ।