राजु मार्मिक

माघको चिसो मौसममा आँगनको डिलमा बसेर बाले चोया काट्दै हुनुहुन्थ्यो। भान्छामा खाना बनाउन व्यस्त हुनुहुन्थ्यो आमा। मचाहिँ बाको फाटेको टोपी र सात ठाँउमा टालेको खद्दर कोटमा नजर लगाइरहेको थिएँ। चोया काटेको आवाजमा लय मिलाउँदै राजनीति सोचिरहेको थिएँ।

बाआमाको एकमात्र छोरो। त्यो पनि पाँच-पाँच दिदीहरुपछि शिवपुराण गरेर जन्मेको म। दिदीहरुको धनी तर खाटी बेरोजगार घनश्याम म। गाउँमा धेरैले घने भन्थे। बाआमाले घनु भनेर बोलाउनुहुन्थ्यो। किनकि, उहाँहरुको म सर्वाधिक प्रिय पात्र थिएँ। दाइहरु नभएका होइनन् तर कोही संसार देखेर र कोही संसारै नदेखी परमधाम भएको कुरा मैले जान्ने बुझ्ने भएपछि थाहा पाएँ।

घरबाट मलाई कामको  दबाब थिएन। इच्छाएको र सकेको काम गरे मलाई हुन्थ्यो। पुर्ख्यौली जायजेथा नै बाँच्ने आधार थियो। पुर्ख्यौली पेशा कृषि भएकाले समय खर्चिनु परिवारका सबैको बाध्यता र कर्तव्य थियो।

एक तमासले आफ्नै परिवेशमा घोत्लिरहेको आमाको आवाज कानमा ठोक्नि पुग्यो।

‘घनु, भोक लाग्यो होला। बासी रोटी रहेछ तताइदिऊँ?'

‘हुन्छ आमा’, मैले भनें।

बाले चोया बजार्नुभो। केही साउती गर्दै खुर्पेटो बाँध्दै आमातिर फर्किएर कराउनुभयो, ‘यसलाई दूधसँग रोटी किन?’